آموزش بورس : نقش امید و تلاش کجاست

سلام دوستان عزیز

این مطلب در مورد نقش امید و تلاش ، در موفقیت هاست ولی با توجه به جو فوتبالی جامعه ما و قرعه کشی جام جهانی ، از آن الهام گرفته شده است.

فلش بک:

حدود 5 سال قبل :

تیم فوتبال ایران در یک نبرد سنگین و همه جانبه با تیم های فوتبال آسیایی ، بازیکن سالاری ، سیستم معیوب مدیریتی فوتبال ، هواداران پر توقع و خونگرم فوتبال دوست ، شرایط تحریمی و بی پولی و.... با مدیریت خوب سرمربی کاربلد و پر امید خود که خواستن را در عمل صرف میکند! در بازی آخر و با تلاش بسیار زیاد موفق به صعود به جام جهانی 2014 برزیل میشود.

حدود 4 سال قبل :

قرعه کشی جام جهانی : ایران با آرژانتین ، نیجریه و بوسنی هرزگوین هم گروه میشود.

روزنامه ها ، فدراسیون ، هواداران و... ایرانی شروع به صرف نتوانستن می کنند : کی جلو مسی رو میگیره؟ کی آگویرو رو مهار کنه ؟ دیماریا رو چیکارش کنیم ؟!!! نتیجه می شود حمله به پیج مسی به جهت شاخص بودن آن بازیکن و بعد از فحش و بد و بیراه ، تو رو خدا به ما 5 تا نزن و .... ینی دقیقا بعد از قرعه کشی همه تیم ایران رو یک تیم کیسه گل و از پیش بازنده جلوی آرژانتین میدانستند که کوچکترین شانسی برای فهم و علم مربی ، تلاش بازیکنان ، شانس و اقبال و ... نمی دانستند و حتی به شوخی میگفتند اگر در زمین حاضر نشویم و 3-0 بازنده شویم ، آبرومندانه تر است!!! اینا صحبت مردم عادی نبود..صحبت خیلی از فوتبالیست هایی بود که 20 سال بازی کرده بود و 20 سال هم مربی بودند!

حدود 3.5 سال قبل ، بعد از بازی با آرژانتین :

تیم ایران با بازی عالی که انجام می دهد و صرفا بر اثر یک غفلت ، گلی را از بهترین بازیکن جهان دریافت میکند . بعلاوه اینکه داور به گواه اکثر رسانه های بین المللی به نفع آرژانتین داوری می کند و حتی پنالتی صد در صد ایران را اعلام نمیکند!!!

مردم بعد از این باخت به بیرون از خانه ها میریزند و به گواه تاریخ فوتبال ملی ایران ، برای بهترین و با کیفیت ترین بازی ایران ، جشن میگیرند و پس این شادی ،این بود : اگر میدانستیم اینطوری هست ای کاش بیشتر حمایت می کردیم و ای کاش بیشتر تلاش میکردیم. آرژانتین در آن سال بی کیفیت نبود! آرژانتین تیم دوم آن تورنمنت شد! این ایران بود که با تلاش و امید با کیفیت شده بود و چه بسا اگر این ترس اول بازی و این جوی که پشت صحنه ها ، برای تیم ملی ما درست کردند ، نبود ، ایران حتی توان برد آن آرژانتین با لیونل مسی را داشت. ولی حیف از نبود امید...حیف از نبود تلاش برای افراد پشت صحنه...و آفرین به تلاش بازیکنان و کارلوس قدرتمند و با امید.

حدود 6 ماه قبل:

تیم ایران توانست مقتدرانه و بدون باخت ، بعنوان اولین تیم آسیایی و دومین تیم بین المللی پیش از پایان یافتن بازیهایمقدماتی تورنومنت ، خودش را به جام جهانی برساند. تورنومنتی که تیم های قدرتمندی مانند ایتالیا و هلند نتوانستند. کره با آنهمه امکانات و بازیهای بین المللی به سختی و با شانس توانست! عربستان با آنهمه بذل و بخشش به سختی! استرالیا در مقابله با سوریه به سختی! ولی ایران مقدرانه! آنهم تیم ملی ایران با آنهمه دشمن داخلی و خارجی و همچنان مدیریت داغون فدراسیون و همچنان بی پولی! باز هم این کارلوس کیروش عزیز بود که بهمراه تیم جوان و عالی که ساخته! فعل خواستن رو صرف کرد و چندین سال هست که خود را بعنوان تیم اول آسیا مطرح کرده و آبرو را برای تیم ما خریده.

یک هفته گذشته تا قبل از قرعه کشی جام جهانی :

کارشناسان مختلف و رسانه های مختلف جهت پر کردن مطلبهای بی سر و بی محتوای خود ، گروه جام جهانی تعیین میکردند و بدون در نظر گرفتن این مطلب که فایده این کار چیست ، چیدمان ایران را در آسانترین گروه های ممکن در قرعه کشی در نظر میگرفتند. به گونه ای که همه ما توقع داشتیم حتما در گروه روسیه یا لهستان باید قرار داشته باشیم ولاغیر! یعنی موفقیت را در شانس خودمان تعریف میکردیم و هیچ نقشی برای تلاش و کوشش در نظر نگرفتیم! باز هم !

حال:

دیشب بعد از قرعه کشی جام جهانی :

پس از قرار گرفتن در سخت ترین گروه ممکن در قرعه کشی جام جهانی ، همگی دچار افسردگی شدیم! همگی باختیم! از همین حالا! از فاصله 6 ماه مانده تا جام جهانی! نه ما عادی ها ، حتی کارشناسان! حتی فردوسی پور که از هر کسی روی کره زمین ، بیشتر فوتبال تماشا کرده و به قول خودش شبا هم خواب فوتبال میبینه! حتی اون هم ! لابد اونهم بازی منچستر یونایتد و بایرن مونیخ رو که تا ثانیه های آخر منچستر تلاش میکند و با امید فوتبال را ادامه می دهد و در واپسین دقایق بازی را میبرد را فراموش کرده! لابد فردوسی پور هم فراموش کرده بود بازی آث میلان و لیور پول را که لیورپول در یک نیمه سه گل میخورد ، ولی نیمه بعدی با رهبری استیون جرارد و بازیکنان موفق به جبران میشود! اونها هیچی! بازی ایران و استرالیا رو هم فراموش کردیم؟! که اتفاقا در سالروزش هستیم؟! که در چه جوی!! چه جوری بازی 2-0 رو با 2-2 عوض کردیم و رفتیم جام جهانی! همین بازی ایران و آرژانتین با همین تیم فوتبال و مربی خوبشون رو! اونهم فراموش کردیم ؟! همه این تلاشها و اتفاقات فراموش شد تا همه ما ببازیم! از همین حالا! بدون در نظر گرفتن کارلوس کیروش بر روی نیمکتمان! بدون در نظر گرفتن این همه بازیکن خوب و هماهنگ که به معنی واقعی تیم هستند! حتی در ذهنمان به آنها شانس پیروزی ندادیم. نقشی برای حمایتمان ندیدیم ! حتی فرصت مبارزه هم ندادیم و شب را ناراحت خوابیدیم. و البته عده ای گلادیاتور! با حمله به صفحه کافو ، اسطوره برزیل که این قرعه را برداشته ، حمله کردند تا حق اش را کف دستش بگذارند بخاطر این قرعه بد! عده ای به صفحه کریستانو رونالدو حمله کردند که لطفا به ما زیاد گل نزن و ...

بازم باختیم. همه چی رو...نداشتن اخلاق مبارزه سالم رو باختیم.. و از همین حالا در ذهن ما مسببین باخت 6 ماه آینده ما مشخص هستند : کافو - رونالدو - اسپانیا و ...

حواسمون نبود که چندتا بچه جوان و با غیرت تیم ملی برای موفقیت ، چشم حمایتشان به ماست...برای دلگرمیشون..برای موفقیتشون....برای فرصت به مبارزه شون. و در نهایت ، آخر باختمون مگه چی میشه ؟! مگر غیر از این است که در مرحله اول از 32 تیم ، 16 تیم مجبور به ترک تورنومنت هستند؟!

حالا باید از خودمون بپرسیم برای موفقیت ، از دید ما مردم ، غیر از شانس ! چیز دیگری نقش دارد ؟!! ینی آیا برای تلاش ، برای امید ، برای همت ، برای غیرت ، برای پشتکار ، برای کار تیمی ، برای حمایت هم تیمی خودمون ، برای علم و دانش و ..... نقشی قایل هستیم؟!

طولانی شد دوستان: فک میکنم نقطه شروع ماها برای پیشرفت ، همین جاست. همین جاست که خیلی مشکل داریم. برای پیشرفت در تجارت ، علم ، زندگی و حتی فوتبال ، باید از لاک خود بیرون آییم. نقش شانس رو در اینها حداقل بدونیم! نقش تلاش و امید و همت و ....را پر رنگ تر کنیم و عمل خواستن رو با پشتکار صرف کنیم! و مطمین باشیم برای موفقیت راهی غیر از این نیست و نخواهد بود.

موفق و پیروز باشید.